خلوت ِ شیرین ، جلوت ِ تلخ

تامس فریدمن در نیویورک تایمز به دولت اوباما هشدار داده است که حامدکرزی یار ِ امریکا نیست. مبنای این هشدار هم گزارش دو تن از گزارش گران همین روزنامه است. در گزارش آن دو آمده است که حامد کرزی در جمعی از میهمانان هموطن خود در کاخ ریاست جمهوری سخنانی بر ضد امریکا گفته است. دعوت اش از احمدی نژاد به گفته ی گزارش گران نیویورک تایمز نشانه ی دیگری است از این که راه  کرزی از راه امریکا جدا است. می توانید آن گزارش و مقاله ی فریدمن را در نیویورک تایمز بخوانید. اما منظور من از اشاره به نوشته ی فریدمن آن بخشی است که از سه  قاعده ی کار با آدم هایی چون کرزی سخن می گوید. قاعده ی سوم اش این است :

" در خاور میانه آنچه رهبران به صورت خصوصی و به زبان انگلیسی به شما می گویند مهم نیست. آنچه واقعا اهمیت دارد چیزی است که آنان به زبان خود و در محضر مردم خود ازش دفاع می کنند".

این نکته یی است در خور توجه. چرا که بسیاری از گزارش گران غربی هم اغلب این تفاوت را نمی بینند و نمی دانند که بسیاری از رهبران افغانستان می دانند که تصویر یک آدم ِ مورد پسند غربی ها چه گونه تصویری است. این رهبران یاد گرفته اند که از خود تصویری بدهند که بیشتر همدلی مخاطبان غربی را بر انگیزد تا نفرت و بیزاری شان را. مثلا قوماندانی که چهار زن دارد در مجلس تجلیل از هشتم مارچ شرکت می کند و احتمالا می داند که اگر با خبرنگاران غربی مواجه شود چه گونه از حقوق زن دفاع کند و از این که زنان افغان این قدر تحت فشار اند دود  از نهاد خود بر آورد.